استانداردهای ورودی ها، لابی و پذيرش هتل

ورودی اصلی

طرح و کارايی وروديها تأثير مستقيمی بر استقلال و وقار افراد  در ورود و خروج به يک ساختمان دارند. المانهايی چون سايبان‌ها می‌توانند تأثير شرايط جوی بر اين محوطة نسبتاً شلوغ را محدود کنند. سايبانها همچنين ورودی را برای افراد با ناتوانايی‌ها در تشخيص يا کسانی که با ساختمان آشنا نيستند، واضح تر می کند. يک ورودی قابل دسترسی بايد مجهز به درهای بازشوی اتوماتيک باشد. وروديهايی که قابل دسترسی برای معلولين نيستند بايد علايم هدايت کننده ای مطابق بخش M داشته باشند که به نزديکترين ورودی قابل دسترسی برای معلولين اشاره کند. برای دستيابی به دسترسی حداقل، وروديهای قابل دسترسی برای معلولين بايد به تعداد خروجيهای ذکر شده در قوانين محلی ساختمان تأمين شود. برای تأمين دسترسی کامل همة خروجيها بايد قابل دسترسی برای معلولين باشند.

لابی

حفظ يک مسير حرکتی واضح، خالی از موانع و اشيا در داخل ساختمان ضروری است. هر مسير حرکتی بايد عرض لازم برای استفاده افراد با صندلی چرخدار، وسايل کمکی برای حرکت معلولين و يا راه رفتن دو نفر در کنار هم را داشته باشد. تضاد رنگی قوی و يا تغيير جنس کفپوش مسير می تواند برای کمک به افرادی که مشکل بينايی دارند به کار رود.

نوع کف سازی بر همة افرادی که وارد ساختمان می شوند تأثيرگذار است. حرکت بر روی سطوح لغزنده برای افراد پياده سخت‌تر است، در حاليکه برای افرادی که بر روی صندلی چرخدارند حالت عکس دارد. سطوح زمين مناسب بويژه برای کودکان و سالمندانی که سخت حرکت می‌کنند مهم است. درخشش سطوح صاف و صيقلی زمين به خصوص برای افرادی که مشکلات بينايی دارند، مزاحمت ايجاد می‌کند. اين درخشش می تواند المانهای جهت يابی و ايمنی را مبهم کند، همچنين ممکن است افراد با بينايی کم را گمراه کند، در عين اينکه می‌تواند موجب عدم تشخيص ارتفاع و محل تغيير سطوح شده، خطراتی ايجاد کند. تضاد رنگی مشخص بين ديوارها و کف پوشها، همچنين تغيير در رنگ و جنسيت در جاهايی که سطح و يا عملکرد تغيير می کند می تواند برای همه مفيد باشد. کفپوش فرش و موکت با پرز کوتاه ترجيح دارد، چرا که علاوه بر کاهش ميزان نيروی لازم برای جابجايی افراد با صندلی چرخدار، امکان وقوع خطر لغزش در حين جابجايی را برای همه می کاهد. هر جا امکانش وجود دارد بايد از تغيير در تراز زمين اجتناب کرد. از کفپوشهای با طرحهای شلوغ هم بايد اجتناب کرد، زيرا آنها می توانند خطای ديد ايجاد کنند.

مسير به سوی محوطة پذيرش بايد قابل درک بوده و به وضوح تعريف شده باشد. که اين يک ديدگاه طراحی جهانی به منظور هر چه بهتر کردن سرويس دهی است. مسير می‌تواند از نظر بصری تعريف شده و با آرايش مبلمان تقويت شود. استفاده از گياهان آويزان در طول مسير توصيه نمی شود.

پذيرش       

پيشخوانهای پذيرش و سطوح کار بايد پاسخگوی احتياجات طيف استفاده کنندگان باشد. تنوع در ارتفاع پيشخوان توصيه می شود تا امکان استفاده برای افراد متفاوت را ايجاد کند. بايد به ارتفاع پيشخوان برای کار در حالت ايستاده و نشسته توجه کرد. برای افراد روی صندلی چرخدار ميز بايد ارتفاع کافی و فضای خالی مناسب در زيرش داشته باشد.

فضای حرکت در محوطة ميز پذيرش بايد به گونه ای باشد که فضای چرخش کافی برای فرد روی صندلی چرخدار را تأمين کند. استفاده از تضاد رنگی، تفاوت در جنسيت يا نشانه های صوتی (صدای مسئول پذيرش و يا منبع پخش موزيک) برای کمک به افرادی که مشکلات بينايی دارند موجب می شود که موقعيت پيشخوانهای خدمات رسانی را بهتر پيدا کنند. پيشخوانهای پذيرش و اطلاعات بايد حداقل يک قسمت قابل دسترسی برای معلولين داشته باشند.

تلفنها

جانمايی تلفنها بايد به گونه ای باشد که به کودکان و افراد نشسته بر روی صندلی چرخدار امکان دسترسی بدهد. سيمهای بلندتر استفاده از تلفن را برای افرادی که امکان نزديک شدن زياد به تلفن را بخاطر وسيلة جابجايی خود ندارند، راحتتر می سازد. امکان تنظيم بلندی صدا برای افرادی که مشکل شنوايی دارند لازم است، همچنين ميزها بايد به گونه ای باشند که امکان قرار دادن دستگاه TTY (دستگاهی که برای برقراری ارتباط توسط افرادی که مشکلات شنوايی يا صحبت کردن دارند بکار می رود) وجود داشته باشد. تدارک يک صندلی تاشو (به سمت پايين) برای افرادی که نمی توانند مدت زمان طولانی بايستند، مناسب است. تلفنهای متصل به ديوار می‌توانند به خصوص برای افرادی که مشکلات بينايی دارند خطرناک باشند، به خصوص اگر اطراف آن به گونه ای شکل نگرفته باشد که با اعصا قابل تشخيص باشد. همة تلفنهای قابل دسترسی برای معلولين بايد مجهز به يک کنترل صدا باشند. دسترسی کامل هنگامی وجود دارد که تلفنهای مدار بسته در سرتاسر ساختمان وجود داشته باشد.

استانداردهای طراحی