معيارهای درجه بندی هتلها بر اساس استانداردهای Access Canada
درجه 1- دسترسی پايه ای (حداقلی) Basic Access
درجه 2- دسترسی ارتقاء يافته Enhanced Access
درجه 3- دسترسی برتر Superior Access
درجه 4- دسترسی بهينه (Optimal Access)
استانداردهای Access Canada
برنامه درجه بندی و صدور گواهينامه
انجمن هتلداری کانادا
برای معلولين و ناتوانان جسمی
معرفی Access Canada
15 تا 20 درصد مردم جهان دارای ناتوانايی‌های جسمی هستند و اين گروه هنگام سفر و اقامت در هتل انتظار دريافت خدمات با کيفيت بالا و مشابه ساير مسافرين را دارند.
انجمن هتلداری کانادا (The Hotel Association Of Canada) برای کمک به هتلداران کانادا در تأمين امکانات قابل دسترس و سازگار اقامتی برای ايـن بخش از نــياز بازار، اقدام به ايــجاد برنامه درجه بندی و صــدور گواهينـامه «دستــرسی کانادا»(Access Canada Rating and Certification Program) نموده که با نام مخفف (Access Canada) شناخته می شود.
در سال 1995 انجمن هتلداری کانادا (HAC) در حال توسعه يک برنامه آموزشی حساس بود و از طرف ديگر انجمن هتل و مسکن آلبرتا (Alberta Hotel & lodging Association) در حال تدوين استانداردهای قابليت دسترسی تحت عنوان (Access Alberta Standards) بود. اين دو پروژه در نهايت بوسيلة انجمن هتلداری کانادا برای يک استاندارد ملی تحت عنوان Access Canada تجميع گرديد.
با کمک بسيار پر ارزش (Canadian Tourism Human Resource Council) شورای منابع انسانی توريسم کانادا و يک کميتة کاری منتخب، Access Canada بازنگری، روزآمد و ارائه شد.
با توجه به تعبيرات جديد در قوانين قابليت دسترسی و پارالمپيک زمستانی 2010 در ونکوور، انجمن هتلداری کانادا برای کمک به بالا بردن قابليتهای مکانهای اقامتی کانادا، اقدام به روز آمد نمودن برنامه Access Canada نموده است.
هدف Access Canada بالا بردن تعداد هتلهای با قابليت دسترسی در کانادا بوسيلة بهبود امکانات هتل و سرويس دهی آن به افراد با ناتواناييهای جسمی می باشد.
اين بهبود امکانات با تمرکز در 4 زمينه به شرح زير صورت می گيرد:
- بهبود بخشيدن مهارت ارتباط شخصی کارکنان هتل در رابطه با مهمانان سالمند و دارای ناتوانانيهای جسمی.
- افزايش آگاهی کارکنان از طيف خدمات مورد نياز مشتريان هتل که سالمندند يا دارای ناتواناييهای جسمی می باشند.
- ارتقای دانش کارکنان از خدمات و امکانات مجموعه.
- افزايش سطح راحتی کارکنان در هنگام برقراری ارتباط با سالمندان و افراد دارای ناتوانی جسمی.
برای هتلهای با قابليت دسترسی بر پاية ميزان امکاناتی که به مهمانان ارائه می نمايند 4 درجه در نظر گرفته شده است.
اين برنامه امکانات آموزش کارکنان هتل، همچنين ارزيابی فضا و شاغلين هتل را فراهم می‌کند. علاوه براين، منابعی را برای بهبود دسترسی به امکانات و بالابردن آگاهی کارکنان در اين زمينه، برای هتلداران فراهم می‌نمايد.
استاندارد های متفرقه در هتل ها
دستگاههای پولی بايد فضای کافی در مقابل داشته باشند، تا قابليت دسترسی و استفاده توسط افراد با مشکلات حرکتی داشته باشند. فضاهای نشيمن و ميزهای مجاور اين دستگاهها، به آسايش افراد کمک می‌کند و بايد فضاي کافی برای صندلی چرخدار را داشته باشد.
استاندارد های برنامه ريزی شرايط اضطراری در هتل ها
يک برنامة شرايط اضطراری، در بر گيرندة اطلاع رسانی و تخلية بنا بايد تهيه شود و اطلاعات راجع به برنامه در ميز پذيرش در دسترس باشد. طرح بايد شامل پيشنهادات و نحوة عملکرد برای افراد با ناتواناييهای جسمی باشد. درها در طول مسيرهای خروج اضطراری بايد خصوصيات قابليت دسترسی برای معلولين مشابه درهای مشخص شده در بخش D باشند. درها و مسيرها بايد همچنين به گونه‌ای علامتگذاری شده باشند که برای همة افراد قابل تشخيص باشند، از جمله افرادی که مشکل خواندن دارند، مانند کودکان و افرادی که به زبانهای ديگر صحبت می‌کنند.
استاندارد های علامتگذاری در هتل ها
علامتگذاری بايد آسان و به زبان ساده باشد. استفاده از علائم گرافيکی برای افرادی مانند کودکان با مشکلات خواندن و افراد با زبانهای ديگر، مفيد است. يک خط واضح (خوانا) و تضاد رنگی واضح علامتگذاری را برای خواندن همه به خصوص افراد با مشکلات بينايی، آسان می کند. مفهوم علامت بايد واضح، از نظر فرهنگی جهانی شده باشد و معماگونه نباشد. برای تسهيل خوانايی، نوشته‌های برجسته بايد دارای لبه های نرم باشند.
استاندارد های اطلاعات و ارتباطات در هتل ها
استراتژيهای ارتباطی و اطلاعاتی قابل دسترسی برای معلولين، اساس ارائه خدمات عالی برای مصرف کننده می باشد. فرمها، اطلاعات هتل و کتابچه های راهنما داخل اتاقها با شکل بندی واضح و خوانا بايد تهيه شود. برای رسيدن به درجات بالاتر قابليت دسترسی برای معلولين، اطلاعات چاپ شده نيز بايد با خط بريل موجود باشد. پلان مسيرهای اضطراری تخلية بنا بايد به همة صورتهای مختلف موجود باشد، شامل خط بريل، شکل بندی واضح و خوانا، بر روی ديسکت، که به طور واضح مسيرهای خروجی امن از مجموعه هتل را مشخص نمايد.
استاندارد های سرويسهای بهداشتی در هتل ها
با وجود اينکه اکثر افراد با ناتواناييهای جسمانی، به طور مستقل از حمام و دستشويی استفاده می کنند، برخی افراد نياز به همراه دارند. اگر همراه از جنسيت مشابه باشد، تأمين کمک در سرويسهای بهداشتی عمومی برای آن جنسيت آسان است. در شرايط ديگر سرويسهای مستقل مورد نياز است.
به طور ايده آل همة سرويسهای بهداشتی عمومی بايد قابل کاربری برای معلولين باشند. يک سرويس مستقل يک جنسی/فاميلی نيز بايد نزديک سرويسهای عمومی تأمين شود.
استاندارد های اتاقهای مهمان و سوئيتها در هتل ها
اتاقهای معلولين بايد در مجموعه هتل پراکنده باشند و موقعيتشان در نقشة تخلية بنا مشخص شده باشد.
اتاق/سوئيت معلولين بايد دو کنترل چشمی (Door viewer) نصب شده بر روی در داشته باشد و همچنين بايد مجهز به سيستمهای امنيتی و اعلام خطر صوتی و تصويری برای ايمنی و آتش سوزی باشد.
استاندارد های فضاهای تفريحی در هتل ها
امکانات برای شرکت درتفريح، سرگرمی و فعاليتهای ورزشی بايد برای همة مهمانان يک مجموعه وجود داشته باشد. دسترسی به همة فضاهای فعاليتها، امکانات ژيمناستيک و بدنسازی، قفسه های رختکن و دوشها، بايد موجود باشد. حداقل برخی از انبارهای موجود در محدوده فضاهای تفريحی بايد برای افراد با صندلی چرخدار قابل استفاده باشد. پيش بينی قفسه ها در ارتفاعهای پايين تر نياز دسترسی کودکان و افراد با صندلی چرخدار را برآورده می سازد. کليدها و کنترلها نيز بايد در ارتفاعی مناسب قرار گيرد و استفاده از آن برای افراد دارای محدوديت حرکتهای دست امکان پذير باشد، همچنين دارای تضاد رنگی با محيط اطراف خود باشد.
استاندارد های مراکز کاری (Business Centres) در هتل ها
مراکز کاری توسط گروههای متنوعی از افراد، شامل مهمانان با ناتواناييهای جسمی مورد استفاده قرار می گيرد. امکان حرکت و مانور در اين فضاها مهم است، همچنين نياز به دسترسی و استفاده از امکانات کامپيوتر، تلفن، پرينت و دستگاه کپی وجود دارد. در حالت ايده آل، کامپيوترهای شخصی در دسترس مهمانان قرار می گيرد که مجهز به ابزارهای کمکی باشد.
محلهای کار و ميزها بايد افراد با صندلی چرخدار را در خود جای دهند. کنترلها و علامتگذاريها بايد مطابق بخشهای M و O باشند.
استاندارد های اتاقهای جلسات در هتل ها
اتاقهای جلسات بايد، عليرغم ناتواناييهای حرکتی و عملکردی برای همه قابل دسترسی باشند. درهای اتاقها بايد حداقل ابعاد مورد نياز را داشته باشند. مسيرهای حرکتی در اتاقهای جلسات بايد خالی از موانع باشند، و برای استفاده افراد با صندلی چرخدار و يا ابزار کمکی حرکتی مناسب باشند.
استاندارد بارها و رستورانها در هتل ها
همة مهمانها بايد به همة امکانات دسترسی داشته باشند تا از اقامتشان بيشترين لذت را ببرند. دسترسی معلولين به رستورانها و چايخانه‌ها با تأمين راههای ارتباطی مناسب و هموار تسهيل می شود (به بخش C مراجعه شود). سطوح مسيرهای دسترسی معلولين بايد با محيط اطرافش تضاد رنگی داشته باشد تا به جهت يابی کمک کند (اين کار به خصوص برای افرادی که ديد ضعيف دارند مفيد است).
استاندارد آسانسورها در هتل ها
آسانسورهای قابل دسترسی معلولين بايد در مسيرهای قابل دسترسی هماهنگ با بخش C قرار گيرند. جايی که از رمپها مطابق با بخش C برای غلبه بر تغيير ارتفاع سطوح استفاده می شود ممکن است نيازی به آسانسور نباشد.
استاندارد های درها در هتل ها
برای افراد با صندلی چرخدار، ساير وسايل کمکی برای حرکت معلولين و تحويل کالا، درگاههای پهن لازمند. هر چند، يک آستانة برآمده برای دسترسی اختلال ايجاد می‌کند. افراد ذکر شده به علاوة کودکان، سالمندان يا حتی کسانی که در حال حمل بسته‌ای هستند، برای باز کردن درهای سنگين دچار مشکل می‌شوند و درها با بازشوی اتوماتيک برايشان سودمند است. دسترسی درجه 1 مستلزم حداقل اندازه های مورد نياز برای درگاهها می‌باشد. درجه های بالاتر بازشوهای بزرگتر برای ارائه خدمات اقامتی به افراد بيشتر را می‌طلبند.
استاندارد های مسيرهای حرکتی هتل
تأمين يک مسير باز برای جابجايی داخل ساختمان ضروری است. هر مسير جابجايی بايد عرض لازم برای حرکت افراد با صندلی چرخدار، وسايل کمکی برای حرکت معلولين و يا راه رفتن دو نفر در کنار هم را داشته باشد. علاوه بر اينها بايد به فضای لازم برای حرکت و چرخش وسايل کمکی حرکتی توجه کرد. برای مثال در حاليکه ممکن است عرض يک راهرو به اندازة حرکت مستقيم برای صندلی چرخدار مناسب باشد ولی امکان چرخش با آن برای تغيير مسير وجود نداشته باشد. دسترسيهای درجه1 دارای حداقل عرض مسير حرکت در داخل ساختمان است. سطوح بالاتر دسترسی با افزايش عرض مسيرها حاصل می‌شود. استفاده از تضاد رنگی و يا سطوح با پوششهای قابل لمس (برجسته) به همه کمک می کنند تا المانها و مسيرهای مهم را تشخيص دهند و به خصوص برای افرادی که مشکلات بينايی دارند مفيد است.
استانداردهای ورودی ها، لابی و پذيرش هتل
طرح و کارايی وروديها تأثير مستقيمی بر استقلال و وقار افراد در ورود و خروج به يک ساختمان دارند. المانهايی چون سايبانها می‌توانند تأثير شرايط جوی بر اين محوطة نسبتاً شلوغ را محدود کنند. سايبانها همچنين ورودی را برای افراد با ناتوانايی‌ها در تشخيص يا کسانی که با ساختمان آشنا نيستند، واضح تر می کند. يک ورودی قابل دسترسی بايد مجهز به درهای بازشوی اتوماتيک باشد. وروديهايی که قابل دسترسی برای معلولين نيستند بايد علايم هدايت کننده ای مطابق بخش M داشته باشند که به نزديکترين ورودی قابل دسترسی برای معلولين اشاره کند. برای دستيابی به دسترسی حداقل، وروديهای قابل دسترسی برای معلولين بايد به تعداد خروجيهای ذکر شده در قوانين محلی ساختمان تأمين شود. برای تأمين دسترسی کامل همة خروجيها بايد قابل دسترسی برای معلولين باشند.
استانداردهای فضای پارکينگ و محدوده سوار و پياده شدن مسافرين
تأمين جای پارک اتومبيل در نزديکی ورودی، برای پاسخگويی به نياز افراد با ناتوانايی های گوناگون مهم است. شرايط ناتوانی مانند؛ آرتروز يا مشکلات قلبی، نياز به عصا يا صندلی چرخدار جابجايی در مسير طولانی را مشکل می سازد. بخصوص کاهش فاصله جابجايی در فضاهای خارج از بنا در جاهايی که شرايط هوا و سطح زمين جابجايی را مشکل و خطرناک می سازد، اهميت دارد.
